kelebek ömrüne yas tutar gibi

her geçen gün artıyo, karşılaştığımız, selamlaştığımız, konuştuğumuz insan sayısı..

her biri bi yerlere bi’şeylere yetişme çabasında

herkesin bi yerlerde sorunları var

“şu da olsun”lar olmazsa olmaz..

toplumsal, sosyal bi tespit değil bu, herkesin bildiği bi’şey bu,

herkesin bildiği halde vazgeçmediği bi’şey..

“bu yazıyı yazayım, sonra ders çalışcam. sahiden bak.”

sonra bi de ütopyalarımız, ütopiklerimiz var.

dünya üzerinde olmayan şeyleri isteyip,

olan şeylere o olmayan şeylermiş gibi değer verip

üzülmelerimiz var.

“ders çalıştıktan sonra da bi film izlerim, oooh”

ideal’leri bi kenara bırakıp, elde’lere baksak

çözülcek tüm sorun.

ama sorunsuz bi hayat zor olur be,

bu kadar alışmışken 1 gülüp 2 somurtmaya.

yok yok istikrar sürsün, içimizde biriktirdiklerimiz büyüsün.

“filmin üstüne de bir iki mesaj, tamam olduk işte. ne o alaycı bakış, yapıcaz işte.”

yaşamayı unuttuk.

uykumuz kaçtığı için değil de, sadece kitap okumak istediğimiz için kitap okumayalı ne kadar oldu?

ya da herangi bişey yaparken değil de sadece müzik dinlemek için dinlemeyeli? tüm gereksiz düşüncelerden arınmış olarak..

ya da akşam 11de uyumayalı, sabah 5te uyanmayalı, ve sabahın o saatinde dışarıya çıkıp sessiz sokaklarda dolanmyalı ne kadar oldu?

***

bi insan için bi kelebeğin ömrü ne kadar kısa ise evren için de senin ömrün o kadar kısa.

zamanın kalmadı,

yaşa..

ertelemeden yaşa…