artık inanamıyorum, çocuk!

şu an beni dinlediğini biliyorum,

seni görür gibi oluyorum,

analiz ediyor,

yazıyorum…

***

– I –

yeni doğmuş bi’ bebeğin çığlıklarını hissediyor içinde,

içi içine sığamıyor, belki de bu yüzden.

ama farklı,

yürüşü bile değişiyo yavaş yavaş

artık daha bi dik yürüyor,

artık yürürken tanımadığı insanlara gülümseyebiliyo mesela

‘ne bakıyosun be’ ifadesi yok artık…

şimdiye kadar yaşamış  mıydım ki ben?

dışında soru işareti yok kafasında…

– II –

büyümeye başladı,

durma noktasına geldi zaman,

nasıl da hızlı akıyordu oysa…

anlamakta güçlük çekiyor,

ama elinden birşey gelmiyor…

oluruna bıraktığını söylüyor,

ama geçen her saniye biraz daha eksiliyor,

bi’ şeyler kaybediyor kendinden..

değiştiğini farkediyor,

ancak düşündüğünden çook daha fazla değiştiğini çok sonraları farkedecek…

artık yaşamadığını iddaa ediyor,

ama hayat onu bırakmıyor…

– III –

evet artık daha güçlü,

öyle sanıyor.

‘artık’ diyor her cümlesinin başında…

daha iyi olacak herşey diye ekliyor  bi ‘artık’ın sonuna..

arayışta,

bunu kabul etmemekte ısrarcı olsa da tavırları onu eleveriyor…

herkes normal hayatına döndüğüne inanmış olsa da

geceleri yastığa başını koyduğunda oluyor olan…

ama ‘olsun’ diyor,

büyüdüm sayesinde diyor,

çok şey öğrendim diyor…

haklı da…

– IV –

ve yeniden diyor…

artık dediği her cümle daha bi anlam kazanıyor..

ama diyor bu andan sonra,

ipler diyor,

benim elimde olacak..

deniyor da bunu..

istediği gibi gitmese de herşey

‘en azından’ diyor,

herşey kontrol altında diyor…

mutlu taklidi yapıyor bu dakikadan sonra

‘-mış gibi yapma’ kavramı hayatına o sıralarda giriyor işte

kestiremez tabi bu kavramın bundan sonraki hayatının her safhasında karşısına çıkabileceğini..

‘-mış gibi yapma’lar devam ederken

hayır diyor,

istediğim bu değil..

ve farkında olmadan ona yapılanı yapıyor..(farkında olsa ne değişirdi ki?)

karşısındaki büyümeye başlıyor bundan sonra,

o mu?..

– V –

devam ediyor büyümeye

‘artık’larına gerçek anlamlar yükleyebilecek duruma geldi artık..

güven üzerine düşünmeye başlıyor önce

sonra inanç…

sonra empati kavramını kurcalıyor,

sonra güven kavramına tekrar dönüyor…

daha önceden “oluruna bırakma” kavramını ne kadar boş kullandığını farkediyor,

asıl bu andan sonra oluruna bırakıyor…

büyüme evresini tamamlamak üzere…

yaşlanmaya başlaması an meselesi..

artık….

****

Göremiyorum, duyamıyorum

‘artık’ dokunamıyorum çocuk!

Anlatamıyorum anlatamıyorum

‘artık’ ağlayamıyorum çocuk!

İnanmıyorum inanmıyorum

‘artık’ inanamıyorum çocuk!

Bilmiyorum bilmiyorum

‘artık’ sevemiyorum(!) çocuk!

1 comment